Przejdź do zawartości

Bell L-39

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bell L-39
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Bell Aircraft

Typ

samolot doświadczalny

Konstrukcja

metalowa

Załoga

1

Historia
Data oblotu

1946

Lata produkcji

1946

Wycofanie ze służby

1946

Liczba egz.

2

Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość

10,21 – 10,25 m

Długość

11,18 m

Wysokość

3,83 m

Powierzchnia nośna

23,22 m²

Masa
Paliwa

189 l

Osiągi
Prędkość maks.

621 km/h na wysokości 6608 m

Prędkość przelotowa

330 km/h

Prędkość ekonomiczna

142 km/h

Dane operacyjne

Bell L-39amerykański samolot doświadczalny zbudowany w wytwórni Bell Aircraft do prób ze skrzydłami skośnymi. W 1946 roku zmodyfikowano dwa samoloty Bell P-63 Kingcobra, które poddano szeregom testów. Program zakończono 26 sierpnia 1946 roku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

17 maja 1946 roku zakłady Bella wydały oświadczenie prasowe o rozpoczęciu eksperymentów z samolotami ze skośnymi skrzydłami. Ostatecznym celem było zbudowanie samolotu zdolnego przekroczyć barierę dźwięku[a] w ramach programu United States Navy[1][2]. Do eksperymentów przeznaczono dwa samoloty z serii Bell P-63 Kingcobra; jeden XP-63N (379 godzin w powietrzu), który otrzymał oznaczenie L-39-1 (numer seryjny BuNo 90060[2]), i jeden P-63A-9-BE, który otrzymał oznaczenie L-39-2 (BuNo 90061[2])[1].

Główna modyfikacja samolotów polegała na usunięciu starych skrzydeł i zamontowaniu nowych o skosie 35°[1][3]. Główne podwozie (w modelach P-63 wciągane do zewnętrznych części skrzydeł) było stałe, ale koło przednie było wciągane do kadłuba[1]. Zmiana układu skrzydeł zmieniła środek ciężkości samolotów. W tylnej części założono dodatkowy balast, który odpowiednio je wyważał, ale w czasie pierwszych testów wykryto, że balast nie był wystarczający, i czterołopatowe śmigła P-63 zamieniono na lżejsze, trzyłopatowe z P-39Q[1]. Po późniejszych testach przedłużono dodatkowo kadłub o cztery stopy (192 cm), dodano dużą brzechwę pod ogonem i sloty na krawędzi natarcia skrzydeł[1][3].

Pierwszy lot L-39-1 odbył się 23 kwietnia z fabrycznego lotniska Bella w Niagara Falls. Po kilku lotach maszynę przekazano należącemu wówczas do National Advisory Committee for Aeronautics instytutowi Langley Research Center[1]. W tym czasie na lotnisku Bella oblatano drugi samolot, L-39-1, wyposażony w automatyczny system przepompowywania paliwa, który zachowywał stały środek ciężkości samolotu w czasie lotu[1].

L-39-2 ze skrzydłami z ostrą krawędzią natarcia

Obydwa samoloty były używane do skorelowania wyników z testów w tunelu aerodynamicznym z danymi uzyskanymi w czasie lotów pełnowymiarowych samolotów i innych testów; na przykład na L-39-2 testowano skrzydła z okrągłym profilem zaprojektowane dla XS-2F i skrzydła z bardzo ostrą krawędzią natarcia, podobne do użytych później na Bell X-2[1][4].

Testy zawieszono 26 sierpnia. Wkrótce program został zakończony[1]. L-39-2 został przekazany do instytutu NACA Lewis Research Center[1]. Obydwa samoloty zezłomowano w 1955 roku[1].

  1. „Experimemntaion with the use of sweptback wings in an effort to reach the ultimate goal of man-carrying flight beyond the speeds of sound has passed from the high-speed wind-tunnel stage to the use of full-scale aircraft”.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l A. Pelletier: Bell Aircraft. s. 82.
  2. a b c E. Angellucci: American Fighter. s. 55.
  3. a b R. Dorr: Bell P-39 Airacobra. s. 137.
  4. R. Dorr: Bell P-39 Airacobra. s. 138.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Alain J. Pelletier: Bell Aircraft Since 1935. Annapolis: Naval Institute Press, 1992. ISBN 1-55750-056-8.
  • Enzo Angellucci, Peter Bowers: American Fighter: The Definitive Guide to American Fighter Aircraft from 1917 to the Present. Haynes Publishing Group, 1979. ISBN 0-85429-635-2.
  • Robert T. Dorr, Jerry Scutts: Bell P-39 Airacobra. Crowood Press (UK). ISBN 1-86126-348-1.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]